Naast het “subsidiepotje” piesen

Column Arthur Moen

Vandaag de dag is er veel te doen rondom bezuinigingen in de zorg en re-integratiebranch: de veranderingen rondom de AWBZ/WMO en de invoering van de participatiewet. In mijn dagelijkse werk als coach ontkom ik hier niet aan. Veel veranderingen en vooral bezuinigingen. Ontwikkelingen die, in mijn ogen, instanties doen besluiten groepen uit te sluiten van broodnodige hulp.

In dit land, met voor iedere “doelgroep” wel een potje, valt het me al enkele jaren op, dat er steeds meer jonge mensen tussen wal en schip vallen. Of beter gezegd: “naast de spreekwoordelijke subsidiepot piesen”. Ze komen niet voor in de plannen van de grote zorgorganisaties, ze worden niet opgeroepen door de plaatselijke Sociale Dienst en ze worden, ondanks hun vaak aanwezige beperking, niet in behandeling genomen door het UWV. Het zijn vaak jonge werklozen met een bijstandsuitkering, een grote afstand tot de arbeidsmarkt en een soms op latere leeftijd ontdekte of ontwikkelde beperking. Voor deze groep mensen zijn over het algemeen geen potjes geld te vinden of bepaalde subsidies voorhanden. Ze zijn daarom ook niet interessant voor re-integratiebedrijven, zorginstellingen of de sociale dienst.

Het frappante is dat ik in de media vooral de succesverhalen hoor en lees van deze bekende organisaties. Vaak gepaard met mooie slogans als: “Iedereen een kans op zinvol werk” of “Vanuit de Bijstand aan het werk, wij helpen u op weg.” Lege woorden als je het mij vraagt als het gaat om deze groep. Want in de dagelijkse praktijk moeten “ze” het vooral zelf maar uitzoeken, zonder enige vorm van hulp. Er valt nou eenmaal niets te verdienen aan deze groep en weinig “eer” te behalen.

Waar blijven dan die re-integratiebedrijven, zorginstellingen of gemeente(s) in deze? Het lijkt erop dat ze vooral bezig zijn met plaatsingstargets, het binnen harken van subsidiegelden of het zichzelf in de schijnwerpers zetten met succesverhalen. Hoe jammer ook. Het is een keerzijde van een medaille die me bezighoudt en die me raakt. Een keerzijde die ik graag onder de aandacht wil brengen in de hoop dat ook deze kant van de arbeidsmarkt ooit nog eens mag schitteren.


Arthur Moen is in het dagelijks leven participatiecoach bij LiMoen Coaching en werkt al bijna tien jaar in de zorg en re-integratiebranch. Verder is hij coördinator van ReconnAct Drechtsteden. Een initiatief dat jonge mensen zonder werk of met te weinig opdrachten een steuntje in de rug geeft door: wekelijkse ontmoetingen, trainingen en een maatjestraject.
Hij zoekt hiervoor nog: maatjes (als: ondernemers, gepensioneerden), kwartiermakers en trainers.
Kijk voor meer informatie op www.reconnact.nl of stuur een mail naar: info@limoencoaching.nl